|
συνεισφέρετε
νέο άρθρο | administration
προσθέστε
τα σχόλιά σας σε αυτό το άρθρο | στείλτε
το άρθρο με e-mail |
87848 |
robdinz-ανταπόκριση
από Βαγδάτη # 45
από ράουντ ρόμπιν 9:37πμ, Τρίτη 8
Απριλίου 2003 (Τροποποιήθηκε 3:24μμ, Τρίτη 8 Απριλίου
2003) |
(Από τις ανταποκρίσεις των συνδέσμων του robdinz)
Mία αφήγηση για τον βομβαρδισμό(μάλλον για το αμέσως μετά του
βομβαρδισμού) του μαιευτηρίου στην
Βαγδάτη. Δημοσιεύτηκε στο ιταλικό indy http://www.italia.indymedia.org/news/2003/04/243613.php
την Τετάρτη 2 Απριλίου, στις 8:09 μμ
"Baraka"
Τι τύχη, σκέφτηκα, ακούγοντας τα σφυρίγματα των
παρεμβολών της τηλεφωνικής γραμμής μετά από είκοσι μόνο λεπτά
μάταιων προσπαθειών. Τύχη.Ντρέπομαι που μόνο αυτήν την λέξη
βρήκα να σκεφτώ. Τύχη.
Μου απάντησε μία μαλακή και
καθαρή φωνή, πρώτα στα αραβικά κι αμέσως μετά άκουσα ένα καθαρό
«hallo». Ζήτησα τον σύνδεσμό μου, ο οποίος σε δευτερόλεπτα ήρθε στο
τηλέφωνο. Μα, ήταν η Σατζίντα, ρώτησα? Ναι, μου απάντησε ο σύνδεσμός
μου, η δημοσιογράφος και film-maker που προχθές το βράδυ μου είχε
διηγηθεί την ιστορία της μικρής καμαριέρας του ξενοδοχείου, στο
οποίο η ίδια ζούσε εδώ και μερικές εβδομάδες. Ναι, ήταν η Σατζίντα
που τώρα βρίσκεται στο δωμάτιο για να με βοηθήσει να διορθώσω το
φερμουάρ ενός παντελονιού. Από τύχη, μου λέει, η Σατζίντα βρήκε σε
εκείνες τις βαλίτσες που φυλά κάτω από το κρεβάτι της, ένα φερμουάρ
παρόμοιο με το δικό μου. Και τελικά ανακαλύψαμε πως το άγκιστρο μιας
λάμπας μπορεί μια χαρά να προσαρμοστεί στο παντελόνι μου. Τύχη.
Το ήξερε ήδη, με διακόπτει ενώ της μετέφερα (όσο πιο γρήγορα
μπορούσα) το δελτίο του πολέμου με το οποίο μας ενημερώνουν εδώ στην
Ευρώπη, χτύπησαν το μαιευτήριο. Αυτό που διευθύνει το «κόκκινο
μισοφέγγαρο». Αυτό του Σαϊντ.
Η ίδια πήγε κάμποσες φορές σε
αυτό το μαιευτήριο, γύρισε ώρες με κινηματογραφικό υλικό ανάμεσα σε
αυτές τις γυναίκες που περίμεναν να γεννήσουν, ή που μόλις είχαν
φέρει στο φώς το μωρό τους. Και είχε γνωρίσει τον Σαϊντ, που
σπούδασε Ιατρική στο Κάιρο και ειδικεύτηκε στην γυναικολογία στο
Λονδίνο. Οι μέρες ήταν γεμάτες ένταση και φόβο από την αρχή του
πολέμου. Ηταν οι μέρες του τρόμου των πρώτων βομβαρδισμών. Και
πάντα μαζί της ήταν ο Σαϊντ. Όχι νέος , γύρω στα εξήντα,
καλοστεκούμενος, γεροδεμένος, γκρίζα μαλλιά και με μεγάλα μουστάκια
που σχεδόν κάλυπταν τα χείλη του. Είναι εργένης o Σαϊντ, πράγμα
σπάνιο στον αραβικό κόσμο. Εξυπνος, ιδιοφυής, γεμάτος αίσθηση του
χιούμορ. Η ευχέρεια του στα αγγλικά, και ίσως η γοητεία του, είχαν
πείσει την δημοσιογράφο να δεχτεί δύο φορές να δειπνήσει στο σπίτι
του. Ένα σπίτι όχι μεγάλο, μα όμορφο, φωτεινό, γεμάτο βιβλία, σε μια
σύγχρονη συνοικία κατοικιών. Και είχαν γελάσει μαζί όταν ο Σαϊντ της
μετέφρασε το χειρόγραφο φύλλο που είχε κολλήσει (όταν πλέον οι
βομβαρδισμοί έγιναν αισθητοί σε όλη την πόλη) στην πόρτα του σπιτιού
του : «Εδώ ζει (και σήμερα, εφόσον οι βόμβες το επιτρέψουν) ο δόκτωρ
Σαϊντ.» Στην ζωή χρειάζεται και μια γερή δόση «μπαράκα» (τύχης) -
είπε. Τύχη. Και ξημέρωσαν τρώγοντας ξερά φρούτα, κάνοντας
ζάππινγκ στην δορυφορική και πίνοντας μερικά ξεγυρισμένα ποτήρια
δυνατό ιρλανδέζικο ουίσκυ.
Όταν εκείνο το πρωί, η ρεπόρτερ,
έμαθε πως το μαιευτήριο χτυπήθηκε από πυραύλους και βόμβες, βγήκε
από το ξενοδοχείο και ξεκίνησε να τρέχει στα χαμένα στους δρόμους
και στα στενά , αψηφώντας τα αυτοκίνητα, απρόσεκτη ακόμη και με τα
φορτηγά. Οσο πλησίαζε τόσο μπορούσε να δει τον καπνό που έκρυβε
την παραμόρφωση της μιας πλευράς της κλινικής, χτυπημένης και
καταστρεμμένης. Σε κομμάτια. Εξω υπήρχαν αυτοκίνητα εμφανώς
ανέπαφα στο σχήμα αλλά καταβροχθισμένα από τις φλόγες. Και μέσα
τους, οι κάτοχοι τους απανθρακωμένοι με τα χέρια ακόμη στο τιμόνι.
Φλόγες, φλόγες παντού, τραυματίες, κονιορτοποιημένα ιατρικά
μηχανήματα , ένα χαλί από γυαλιά, κρεβάτια, κρεβατάκια. Κουβέρτες
και σεντόνια που κρέμονταν πέρα δώθε από τα ερείπια του πρώτου και
του δεύτερου ορόφου..
Κι ύστερα εκείνα τα ουρλιαχτά, εκείνες
οι σκηνές απόγνωσης στις οποίες είναι αδύνατον να συνηθίσεις. Αλλά
αυτή την φορά είναι χειρότερο , σκέφτηκε. Είναι το χειρότερο απ’
όλα. Αυτό είναι μαιευτήριο, όπου βρίσκονται μόνο γυναίκες, παιδιά ,
γιατροί και νοσοκόμες. Μπροστά στα μάτια της η πρώτη νεκρή-
βρισκόταν κάτω από μια βαριά τσιμεντόπλακα, κι όλες αυτές τις
σιδερόβεργες (που έβγαιναν παραμορφωμένες από το μπετόν) έγλειφαν
τους μαλακούς της αστραγάλους και τα πέλματα, που ήσαν ακόμη ντυμένα
με παντόφλες από λευκό λάστιχο, αυτές τις τυπικές των νοσοκόμων όλου
του κόσμου.
Εψαχνε τον Σαίντ. Ηξερε, ήταν σίγουρη ότι ήταν
εκεί. Το ήξερε και το ένοιωθε. Δέκα κι ύστερα εκατό άνθρωποι
έσκαβαν με τα χέρια γυμνά για να νικήσουν τα συντρίμμια, για να
ξεθάψουν αυτούς που έκλαιγαν και βογγούσαν. Μερικοί προχωρούσαν μέσα
στα ρήγματα που είχαν ανοίξει οι βόμβες, και με σκοπό να
σκαρφαλώσουν στους ψηλότερους ορόφους γραπωνόντουσαν σε κομμάτια
σκάλας που ακόμη έμοιαζαν ανώφελα σταθερά.
Εψαχνε τον Σαίντ.
Που σίγουρα ήταν εκεί, μα δεν τον έβρισκε. Ξεμάκρυνε από την
φρενίτιδα των «διασωστών», κοίταζε μέσα στα αυτοκίνητα που σαν
ασθενοφόρα μετέφεραν τους τραυματίες σε κάποιο άλλο νοσοκομείο.
Εψαχνε να τον διακρίνει, να μαντέψει κάτω από την λευκή σκόνη
ασβεστόλιθου που κάλυπτε σαν αλεύρι τους επιζήσαντες. Τους
τραυματίες (δηλαδή, σχεδόν όλοι οι γιατροί και οι νοσοκόμες της
κλινικής) τους ξάπλωσαν στο χώμα, έξω, τον ένα δίπλα στον άλλο.
Σχεδόν όλες οι γυναίκες, ως επί το πλείστον χτυπημένες από τα
χιλιάδες θρύψαλλα γυαλιού που κάνουν όλο το σώμα να αιμορραγεί.Μία,
μόνο μία, είχε μια τεράστια κοιλιά , και ανέπνεε λαχανιαστά. Για
μια στιγμή βλέποντας αυτήν την κοιλιά, της ήρθε στον νου ξανά αυτή η
λέξη, τύχη . Ισως να τα κατάφερνε, και μαζί της να τα καταφέρνε και
το μωρό της. Τύχη.
Παρατήρησε ότι δίπλα σε ένα παλιό
ψυγείο πεσμένο στην γη, που η έκρηξη των βομβών είχε εκσφενδονίσει
ποιος ξέρει από πού και από ποιο ύψος, υπήρχε ένας ηλικιωμένος με
λευκά μαλλιά γονατισμένος και με τα χέρια προτεταμένα.
Κοιτάζει καλύτερα, σαν να εστιάζει σε αυτήν την εικόνα που
είχε κάτι το οικείο. Πλησιάζει και βρίσκει τον Σαϊντ.
Προσευχόταν, με ένα μικρό βιβλίο του κορανίου στα χέρια. Δεν ήξερε
ότι ήταν θρήσκος, τόσο θρήσκος ώστε να κουβαλά μαζί του ένα κοράνιο.
Αφού τον σκούντησε στα πλευρό, ο Σαϊντ γύρισε προς το μέρος
της.Εκλαιγε, έκλαιγε με αναφιλητά . Ξαφνικά είχε γίνει ένας γέρος,
τα χείλια και η γλώσσα του παστωμένα με ασβέστη και σκόνη- κι
έκλαιγε. Τι τύχη, σκέφτηκε, είναι ζωντανός. Τύχη. Μα ο
Σαϊντ δεν έβρισκε γαλήνη. Δεν μπορούσε να βρεί. Και συνέχισε να
κλαίει με δάκρυα που ανακατεύονταν με την ασβεστόσκονη και τον
έκαναν αγνώριστο. Και αυτή παρέμεινε λίγα λεπτά καθισμένη χάμω,
δίπλα του. Βουβή, ψάχνοντας να γαληνέψει, χαϊδέυοντάς του την πλάτη,
αυτό το γέρικο κορμί, που τρανταζόταν από απελπισία. Μα πόσοι
ήσαν οι νεκροί στο μαιευτήριο? Και οι τραυματίες? Και πόσοι να’ταν
σήμερα όλοι οι νεκροί? Πού να’ χαν κτυπήσει, πού πήγαν άραγε κι
έσκασαν οι πύραυλοι και οι βόμβες που συνέχιζαν να πέφτουν χωρίς
σταματημό? Αραγε τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί, από βόμβες σε
ένα μαιευτήριο?
«Μπαράκα», τύχη που ο Σαϊντ είναι εδώ. Θα
ηρεμήσει, θα τον βοηθήσω, θα κάνω οτιδήποτε γι αυτόν. Είναι
ζωντανός. Τύχη.
Ο Σαϊντ ηρέμησε και σηκώθηκε, σαν να
ξαναβρήκε την συνείδηση και την αίσθηση του εαυτού του.
Περπάτησε δίπλα της και κοιτούσαν γύρω τους. Εδειξε με το χέρι
την μακριά σειρά των ξαπλωμένων στο χώμα τραυματιών, και επιτάχυνε
το βήμα. Είναι γιατρός και κάνει καλά την δουλειά του. Τώρα έχει
πολλή δουλειά- να φροντίσει τους τραυματίες που μέχρι πριν μια ώρα
ήταν οι ασθενείς του, οι συνάδελφοί του και οι νοσοκόμες του. Της
λέει ότι από τύχη πολλές επίτοκες είχαν μεταφερθεί τις προηγούμενες
δυο μέρες σε άλλα μικρότερα νοσηλευτήρια, για περισσότερη ασφάλεια,
και μαζί τους οι γυναίκες που μόλις είχαν γεννήσει (με τα μωρά τους)
Τύχη.
Αλλά δεν καταφέραμε να τις μεταφέρουμε όλες.
Είχαμε αφήσει τους γιατρούς και τις νοσοκόμες για να συνεχίσουν την
μεταφορά και να βοηθήσουν όσες ακόμη παρέμεναν εδώ. Ορίστε τώρα, και
δείχνει τους τραυματίες. Ξέρεις, είναι φορές στ’ αλήθεια, που
στην ζωή χρειάζεται και λίγη τύχη, επιβεβαιώνει αφού άγγιξε με τα
χέρια την κοιλιά αυτής της γυναίκας. Είναι καλά, λέει - και το παιδί
της είναι καλά.
Baraka
Ας είναι ήσυχη η
νύχτα. |
προσθέστε
τα σχόλιά σας σε αυτό το άρθρο |
87864 |
Είστε
καταπληκτικοί!!!!!!
από 75011 10:07πμ, Τρίτη 8 Απριλίου
2003 |
Κάνω την #46 (απο τα γαλλικά). Την έχετε
ξεκινήσει; Γενικά, εγω μπορω να μεταφράζω απο τα γαλλικά, οπότε
μπορω να αναλλάβω και την #39 και την #31 (που δεν τις έχετε ακόμα
βάλει), η οποια άλλη εμφανιστει στο http://www.indymedia.ch/fr/2003/03/6555.shtml#robdinz
που έχει μίνει πολυ πίσω... |
87876 |
75011, geia kai
hara
από ράουντ ρόμπιν 10:27πμ, Τρίτη 8
Απριλίου 2003 |
orea! kane tin 46. |
87901 |
Μία δραματική νότα
-robdinz # 5
από ράουντ ρόμπιν 11:19πμ, Τρίτη 8
Απριλίου 2003 |
Και μια και ο λόγος περί μαιευτηρίου και
τοκετών ένα τρόπον τινά σχετικό υστερόγραφο από την υπ' αριθμόν #5
επικοινωνία του robdinz με Βαγδάτη (από τις πρώτες μέρες των
βομβαρδισμών)
(.........)
Μία δραματική νότα:
Στο "Νοσοκομείο Παίδων" της Βαγδάτης νοσηλεύονται πολλές
γυναίκες που περιμένουν να γεννήσουν.Είναι απελπισμένες και
εκπλιπαρούν για έναν άμεσο τοκετό με καισαρική καθώς τρέμουν να
περάσουν την νύχτα ή τις επόμενες μέρες σε ένα τέτοιο μέρος. Μερικές
το σκάσαν από το νοσοκομείο μεσούντος του βομβαρδισμού.-
(Friday March 21, 2003 at 09:55 PM) http://www.italy.indymedia.org/news/2003/03/220649.php |
87985 |
robdinz-ανταπόκριση
από Βαγδάτη # 46
από μτφ 75011 1:04μμ, Τρίτη 8 Απριλίου
2003 (Τροποποιήθηκε 3:24μμ, Τρίτη 8 Απριλίου
2003) |
Είναι απο το http://www.indymedia.ch/fr/2003/04/7221.shtml
και είχε σταλεί στο ιταλικό ιντυ στις: Πέμπτη, 3 Απρίλη στις
08:15 μμ.
Ανθρωπιστική βοήθεια
Σήμερα για πρώτη
φορά, από τότε που ξεκίνησα τις ανταποκρίσεις, ήταν σχεδόν αδύνατο
να επικοινωνήσω με την Βαγδάτη. Λεω σχεδόν γιατί κατάφερα να έχω
γραμμή πολλές φορές, αλλά μόνο για καμιά εικοσαριά δευτερόλεπτα κάθε
φορά, ενώ προσπαθούσα από τις 7 το πρωί ως τις 10 το βράδυ.
Λόγια βιαστικά, σκέψεις ανολοκλήρωτες: Οι βόμβες
εξακολουθούν να πέφτουν… Η αγορά του Nahrawan χτυπήθηκε,. Κι άλλα
θύματα, πολλά θύματα και παντού στρατιώτες… Χαρακώματα ανοιγμένα
στους δρόμους και τις πλατείες… Στο ξενοδοχείο μου αντικατέστησαν τα
τζάμια στα παράθυρα, βάλανε ξύλινες επιφάνειες… Οπλισμένοι πολίτες
στους δρόμους… Δεν έχουμε πια φως… Όλοι οι μη στρατιωτικοί στόχοι
έχουν χτυπηθεί (σε κάθε περίπτωση όλοι όσοι φυλάσσονταν από τις
Ανθρώπινες Ασπίδες)… Είναι αδύνατον να εγκαταλείψει κανείς την πόλη…
Ακολουθούν ερωτήσεις στις οποίες δεν κατάφερνα να απαντήσω,
ερωτήσεις που βρίσκονταν στο μυαλό μου πριν τις ακούσω από τις φωνές
των συνομιλητών μου: Σε τι απόσταση από την πόλη βρίσκονται οι
Αμερικάνοι, τελικά; Τι συμβαίνει στην υπόλοιπη χώρα; Τι λένε τα CNN,
SkyNews; Είναι ανοιχτός ο δρόμος για την Ιορδανία; Πείτε σ όλους να
μην έρθουν εδώ, είναι αδύνατο να μπει κανείς στην πόλη! Τα πάντα
είναι κλειστά… Όλα τα προάστια φλέγονται από τις βόμβες και τα πυρά.
Πότε θα φτάσει βοήθεια για τον άμαχο πληθυσμό; Είναι ανοιχτοί οι
δρόμοι για την ανθρωπιστική βοήθεια; Και τα φάρμακα; Εδώ
εξακολουθούμε να μην έχουμε νερό!
Στην άλλη πλευρά του
κόσμου, στην Γενεύη, την ίδια στιγμή, έφτανε η απάντηση σε ένα από
τα ερωτήματα που είχα προλάβει ν ακούσω, αλλά όχι να απαντήσω.
Ο Ross Mountain, ο διευθυντής του γραφείου του ΟΗΕ που
συντονίζει όλες τις ανθρωπιστικές βοήθειες και που βρισκόταν στην
ελβετική πόλη ψάχνοντας λύση για το πρόβλημα της βοήθειας στους
αμάχους. Με το Ιράκ κατεστραμμένο από τον πόλεμο, και υπό την κατοχή
των αγγλο-αμερικάνων, έδωσε στον τύπο μια ασυνήθιστα δυναμική δήλωση
για κάποιον που έχει συνηθίσει να χρησιμοποιεί την εκλεπτυσμένη
γλώσσα των διπλωματών.
«Δεκάδες τόνοι ανθρωπιστικής
βοήθειας, υλικοτεχνική υποδομή για την οργάνωση προσφυγικών
καταυλισμών, αποθέματα εμβολίων και φαρμάκων κατά της χολέρας, της
παιδικής διάρροιας, όπως και αποστειρωτικά εργαλεία για τις
χειρουργικές αίθουσες είναι μπλοκαρισμένα στα σύνορα της Τουρκίας,
της Συρίας, της Ιορδανίας, του Ιράν και του Κουβέιτ. Τα
στρατηγεία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας
εμποδίζουν την είσοδο στο Ιράκ αυτής της βοήθειας αρνούμενοι να
ανοίξουν «ανθρωπιστικούς διαδρόμους» προς τις πόλεις και τα χωριά
όπου παρουσιάζονται τα περισσότερα προβλήματα για τον άμαχο
πληθυσμό. Και δεν έχουν καν την πρόθεση να βοηθήσουν την κυκλοφορία
των ανθρωπιστικών αποστολών με ασφαλή τρόπο»
Στην συνέχεια ο
Ross Mountain, επιθετικός, παρουσίασε με ακρίβεια ένα μέρος της
ανθρωπιστικής βοήθειας που μπλοκάρεται από τους αγγλοαμερικάνους:
-25.000 τόνοι παιδικών τροφών, ξηράς και αποξηραμένης τροφής,
αλευριού. -15.000 σκηνές για την δημιουργία των πρώτων
προσφυγικών καταυλισμών. -100.000 μάλλινες κουβέρτες. 25.000
σακιά (στμ !!!) πόσιμο νερό. -15.000 εμβόλια ενάντια στην χολέρα
και τον τύφο. 350.000 παιδικές πάνες και γυναικείες σερβιέτες
Όλο και πιο ενοχλημένος ο Mountain ανεβάζει τους τόνους με
μία τραγική αλλά απλή προφητεία: «Αυτή την στιγμή αισθάνομαι
αδύναμος απέναντι στην αυθεντική ανθρωπιστική καταστροφή που
εξαπλώνεται αυτή την στιγμή στο Ιράκ»
Το απόγευμα έφτασε και
η καταγγελία του Mark Vergara, υπεύθυνου της ανθρωπιστικής βοήθειας
της Unicef που κατηγορεί τις ρίψεις τροφίμων που τα αμερικάνικα
αεροπλάνα κάνουν, προς τον άμαχο πληθυσμό του νότιου Ιράκ, με καθαρά
προπαγανδιστικό στόχο. «Προσοχή», προειδοποιεί ο Vergara, «αυτά
τα τρόφιμα βρίσκονται στο εσωτερικό ημίσκληρων συσκευασιών κίτρινου
χρώματος, και θα μπορούσαν να μπερδέψουν αυτούς που τις χρειάζονται:
Οι συσκευασίες τους είναι σχεδόν ολόιδιες εξωτερικά με κάποιες
νάρκες που είναι διασκορπισμένες στην ίδια περιοχή, σχεδόν τελείως
έξω από το χώμα. Τα αποτελέσματα ενός τέτοιου λάθους είναι εύκολο να
τα φανταστεί ο καθένας. »
Οι τηλεφωνικές γραμμές δεν
δουλεύουν, τα e-mails επιστρέφουν πίσω. Το αίσθημα του ότι «είσαι
αδύναμος» τείνει να με κυριέψει, να νικήσει αυτά που πρέπει να κάνω.
Αλλά τι να κάνω; Συνεχίζω να δοκιμάζω και να ξαναδοκιμάζω τα ίδια
τηλέφωνα, που τα χω μάθει πια απ έξω. Και θα συνεχίσω να κάνω το
ίδιο πράγμα όλο το βράδυ. Μέχρι την στιγμή που αυτό το καταραμένο
σήμα θα φτάσει καθαρό και τότε ελεύθερος θα ακούσω την φωνή ενός από
τις «επαφές» μου. Θα συνεχίσω όλη την νύχτα.
Ας είναι
ήσυχη η νύχτα. r. |
88042 |
robdinz-ανταπόκριση
από Βαγδάτη # 53
από ράουντ ρόμπιν 2:29μμ, Τρίτη 8
Απριλίου 2003 |
dimosieftike sto italiko indy :
Tuesday April 08, 2003 at 10:35 AM http://italy.indymedia.org/news/2003/04/250726.php
Από το Αμμάν
Αδύνατον να σταθεροποιήσω μια
τηλεφωνική επαφή με την Βαγδάτη, εδώ και 24 ώρες. Αυτή είναι η
τελευταία αναπόκριση που μου έστειλε η Ροζαρίτα Καρτάνι η οποία
αναφέρει όσα μεταδίδει η Ιορδανική τηλεόραση και τα αραβικά
τηλεοπτικά δίκτυα που παρακολουθούν τον πόλεμο. r.
8.04.03 ώρα 11.30.
Απόψε δεν κατάφερα να
κοιμηθώ. Ακουγα ακόμη τον βόμβο των αεροπλάνων και τον θόρυβο των
βομβών. Ξύπνησα με την αίσθηση μιας αγωνίας να με βαραίνει.
Σήμερα οι αγγλοαμερικανοί είναι στην Βαγδάτη.
Οι
βομβαρδισμοί συνεχίζονται. Η πόλη καίγεται.
Βλέπω τα καμμένα
σπίτια. Υπαρχει φωτιά παντού στους δρόμους.
Αίμα που
κυλά. Βλέπω το κομμάτι ενός ποδιού , δεν υπάρχει το σώμα- μόνο ένα
μέλος συνθλιμμένο από το γόνατο ως το πέλμα. Ανθρωποι που τρέπονται
σε φυγή.
Να και τα τεθωρακισμένα, βρίσκονται σε μια κωμόπολη
λίγα χιλιόμετρα από την Βαγδάτη. Σταματούν, Οι στρατιώτες
κατεβαίνουν. Μπαίνουν στην αυλή μιας κατοικίας. Την έχω ξαναδεί
αυτήν την σκηνή? Οχι! Δεν είναι μια εικόνα του ρεπερτορίου.
Κλωτσούν την πόρτα. Ανοίγει ένας άνδρας.
Ακούω την
φωνή που στα αγγλικά επαναλαμβάνει “Go out”. “Go out.” Ο άντρας
από το εσωτερικό κάνει νόημα με τα χέρια, του λέει να περιμένει. Μην
πυροβολείτε, μην πυροβολείτε. Φωνάζει κάποιον που βρίσκεται στο
εσωτερικό του σπιτιού. Βγαίνει!Ειναι μια γυναίκα μαζί του, ίσως η
συζυγος. Ναι,ειναι η σύζυγος. Είναι μια οικογένεια όπως τόσες.Βλέπω
μία κοπελίτσα (θάναι ίσως δεκαπέντε χρόνων), έναν νεαρό λίγο πιο
μεγάλο. Υπάρχουν επίσης δύο μικρά παιδιά, τεσσάρων ή πέντε χρόνων.
Τους αναγκάζουν να γονατίσουν και να σηκώσουν τα χέρια ψηλά. Η
γυναίκα κλαίει και φέρνει τα χέρια της στο στόμα. Η κόρη την
πλησιάζει και κλαίει μαζί της. Φοβούνται. Οι στρατιώτες σημαδεύουν
τον “baruda”- το όπλο στο κεφάλι. Τα μικρά σηκώνουν κι
εκείνα τα χεράκια τους.ειναι κουλουριασμένα στο πάτωμα. Συγκρατούν
το κλάμα.Η τηλεκάμερα τους καδράρει.Στα μεγάλα και μάυρα ματια τους
φαίνεται ο τρόμος.
Τα κοιτάζω και σκέφτομαι τον γιό μου. Μου
'ρχεται να κλάψω.
Οι αγγλοαμερικανικές δυνάμεις αιχμαλώτισαν
μέχρι σήμερα 3.700 ανθρώπους. Ανάμεσά τους υπάρχουν πάρα πολλοί
πολίτες.
Οι αμερικανοί σχημάτισαν σημεία ελέγχου γύρω από
την βαγδάτη.Δεν βρίσκονται ακόμη στο κέντρο της πόλης.
Βλέπω τους δρόμους. Χτύπησαν μέχρι και δύο προεδρικά
μέγαρα. Φαίνεται ενα χτυπημένο σπίτι. Στο εσωτερικό της
κρεβατοκάμαρας μια τεράστια τρύπα στην οροφή, κι άλλη μία στον
εσωτερικό τοίχο του σπιτιού. Το υπόλοιπο του τοίχου κείται στο
κρεβάτι και στο πάτωμα. Ενας άντρας μαζεύει το κοράνι, το ξεσκονίζει
και το φιλά.
Μια ολόκληρη έπαυλη ισοπεδωμένη. Οι
άνθρωποι σκάβουν στα ερείπια με τα χέρια. . Υπάρχει ένας σωρός πάνω
στο χώμα. Μία γυναίκα δακρυσμένη λέει πως όλοι πέθαναν. Είναι νεκροί
όλοι οι δικοί μου. Μου έμεινε μόνο ο ανηψιός μου, δύο χρόνων.
Ο Ιρακινός Υπουργός Πληροφοριών διαχέει μία ανακοίνωση
στον πληθυσμό και λέει ότι δεν πιστεύει στην αμερικανική προπαγάνδα.
Βλέπετε, λέει, οι αμερικανοί λέγανε ότι κατέλαβαν το Υπουργείο
Πληροφοριών. Να! το μέγαρο είναι ακριβώς πίσω μου.
Νοσοκομείο της Βαγδάτης. Τις τελευταίες τρεις μέρες
υπάρχει ένας μέσος όρος 100 τραυματισμένων την ώρα. Σήμερα, μόνο
στην πόλη της Βαγδάτης μετράνε για την ώρα 31 νεκρούς μα το νούμερο
είναι προορισμένο να αυξηθεί. Τα κρεβάτιά του είναι γεμάτα
παιδιά. Είναι όλα μικρά, από δεκαοκτώ μηνών μέχρι έξι μηνών. Ενα
πληγώθηκε στο κεφάλι, άλλο στην κοιλιά, άλλο στο πρόσωπο. Ενας
πιτσιρίκος έχει ένα λείψανο στην θέση του ποδιού.
Ο
κατάλογος είναι μακρύς και ατελείωτος.
Αναρωτιέμαι πότε θα
φτάσουν οι ανθρωπιστικές βοήθειες?
Η κωμόπολη του Αλ Μουζάλ
έχει κι αυτή βομβαρδιστεί.Εδώ η ζωή συνεχίζεται. Το κέντρο της πόλης
είναι γεμάτο ανθρώπους. Μιά γυναίκα, κατά την διάρκεια συνέντευξης,
λέει : "Αυτό είναι το σπίτι μου.Δεν κουνιέμαι από δω, δεν φοβάμαι ως
εκ τούτου δεν θα φύγω.Δεν θα με διώξουν. Αυτό! Είναι το σπίτι μου"
Ο δημοσιογράφος σχολιάζει πως σύμφωνα με αυτόν οι ιρακινοί
έχουν την πεποίθηση ότι ο πόλεμος θα αρχίσει όταν οι αμερικανοί θα
μπούν στο κέντρο της πόλης και τότε αυτοί θα σχηματίσουν την
αντίσταση. |
|